رپورتاژ- بررسی تاثیر روغن بذر کدو بر هایپرپلازی پروستات

نقش آندروژن ها در بروز بیماری هایی مانند بزرگی خوش خیم پروستات (BPH) و طاسی آندروژنتیک مردان اثبات شده است. 80 درصد مردان سنین بالاتر از 80 سال، از علائم هایپرپلازی خوش خیم پروستات شکایت دارند. استفاده از طب جایگزین و مکمل در درمان BPH بویژه در کشورهای اروپایی سابقه طولانی دارد.در مدیریت درمان دارویی این بیماری، علاوه بر آلفابلوکرها و مهار کننده های 5-آلفا ردوکتاز، از مداخلات تغذیه ای مانند استفاده از روغن بذر کدو (PSO) نیز استفاده می شود. بذر کدو منبع غنی ویتامین های A، B و E، لینولئیک اسید، اولئیک اسید، روی، سلنیوم، کربوهیدرات ها و فیتواسترول هاست.

از روغن بذر کدو برای برطرف شدن علائم اختلالات ادراری مانند شب ادراری و مثانه بیش فعال (overactive bladder) نیز استفاده شده است. طاسی آندروژنتیک (AGA)، شایع ترین علت ریزش مو در مردان است و تا 70 درصد مردان را بویژه در سن بالاتر از 50 سال گرفتار می کند. فاکتورهای ژنتیکی و آندروژن ها پاتوژنز AGA را تشکیل می دهند.
فولیکول های مو به تدریج مینیاتوری شده و مدت کمی را در فاز فعال (فاز آناژن) و مدت بیشتری را در فاز استراحت (فاز تلوژن) رشد مو می گذرانند. علاوه بر این دی هیدرو تستوسترون (DHT) نقش مهمی در این روند ایفا می کند. FDA ماینوکسیدیل موضعی و فیناستراید خوراکی را برای درمان AGA تایید کرده اما تنها در حدود 30 درصد بیماران درمان را بیش از یک سال ادامه می دهند.
فیناستراید خوراکی موجب کاهش میل جنسی و حجم منی و اختلال عملکرد جنسی می شود. همچنین ماینوکسیدیل موضعی می تواند موجب پوسته ریزی و خارش اسکالپ شود. بعلت بروز این عوارض جانبی، بیماران به درمان های جایگزین که عوارض جانبی کمتری داشته باشند، متمایل می شوند.
در رت، فیتواسترول های موجود در روغن بذر کدو موجب مهار 5-آلفا ردوکتاز می شوند، لذا یک اثر آنتی آندروژنیک دارند.

نتایج مطالعات فارماکولوژیک و بالینی:
1- BPH و مثانه بیش فعال:
به منظور بررسی تاثیر روغن بذر کدو بر هایپرپلا زی پروستات رت ناشی از تجویز زیر جلدی تستوسترون به میزان 3/0 میلی گرم به ازای هر 100 گرم وزن بدن به مدت 20 روز، همزمان تجویز خوراکی روغن بذر کدو (2 و 4 میلی گرم به ازای هر 100 گرم وزن بدن) یا روغن ذرت (بعنوان حامل) نیز به مدت 20 روز صورت گرفت. هر هفته وزن رت ها ثبت شد و تاثیر تستوسترون و روغن بذر کدو بر افزایش وزن رت ها مورد بررسی قرار گرفت. در روز 21 رت ها قربانی شده و پروستات آن ها خارج شد، تمیز گردید و وزن شد. سپس نسبت اندازه پروستات (نسبت وزن پروستات به وزن بدن رت) محاسبه شد.
تستوسترون و روغن بذر کدو هیچکدام تاثیر قابل توجهی بر افزایش وزن رت ها نداشتند. تستوسترون بطور قابل توجهی نسبت اندازه پروستات را افزایش داده بود (p<0.05) و این افزایش اندازه در رت هایی که با 2 میلی گرم به ازای هر 100 گرم وزن بدن روغن بذر کدو تغذیه شده بودند مهار شده بود. اثر پروتکتیو روغن بذر کدو در دوز بالاتر قابل توجه بود (p<0.02). محققین نتیجه گرفتند روغن بذر کدو، هایپرپلازی پروستات ناشی از تستوسترون را مهار می کند. لذا ممکن است در مدیریت درمانی هایپرپلازی خوش خیم پروستات مفید باشد.
در پروستات، تستوسترون در حضور آنزیم 5-آلفا ردوکتاز به دی هیدرو تستوسترون تبدیل می شود که آندروژن قوی تری است و موجب رشد پروستات می شود. مهار تولید یا عملکرد دی هیدرو تستوسترون می تواند منجر به مهار رشد پروستات شود. مطالعات نشان داده اند که تاثیر روغن بذر کدو ممکن است به ترکیبات فیتواسترول که با اثر دی هیدرو تستوسترون تداخل می کنند، وابسته باشد. لذا اثربخشی روغن بذر کدو در (BPH) ممکن است در نتیجه تاثیر مستقیم روی اندازه غده پروستات و از این رو بهبود عملکرد ادراری باشد.

در یک کارآزمایی بالینی دوسو بی خبر تصادفی با کنترل دارونما در 74 بیمار مبتلا به هایپرپلازی خوش خیم پروستات و نمره بین المللی علائم پروستات (IPSS) بیش از 8، طی 12 ماه بیماران از نشاسته سیب زمینی شیرین (گروه A، دارونما، 320 میلی-گرم در روز)، روغن بذر کدو (گروه B، 320 میلی گرم در روز)، روغن نخل اره ای (گروه C، 320 میلی گرم در روز) یا روغن بذر کدو همراه با روغن نخل اره ای (گروه D، هر کدام 320 میلی گرم) استفاده نمودند. IPSS، کیفیت زندگی، آنتی ژن اختصاصی پروستات در سرم، حجم پروستات و حداکثر میزان جریان ادرار اندازه گیری شد. در گروه C، B و D نمره بین المللی علائم پروستات بعد از 3 ماه کاهش یافت. در مقایسه با مقادیر پایه، نمره کیفیت زندگی در گروه D بعد از 6 ماه اما در گروه B و C بعد از 3 ماه بهبود یافت. آنتی ژن اختصاصی پروستات در سرم فقط در گروه D بعد از 3 ماه کاهش یافت اما در مورد حجم پروستات تفاوتی بین گروه های درمانی مشاهده نشد. حداکثر جریان ادراری در گروه B بعد از 6 ماه و در گروه C بعد از 12 ماه بطور معنی داری بهبود یافت. هیچ یک از پارامترها با ترکیب روغن بذر کدو و روغن نخل اره ای بطور قابل توجهی کاهش نیافت.
بر اساس این نتایج، تجویز روغن بذر کدو و روغن نخل اره ای از نظر کلینیکی بی خطر است و به عنوان یک داروی مکمل و جایگزین در هایپرپلازی خوش خیم پروستات موثر است.
در کشورهای غربی، استفاده از روغن بذر کدو از گونه pepo برای درمان شب ادراری در بیماران مبتلا به اختلالات ادراری فوایدی را نشان داده است. همچنین در یک مطالعه مشخص شده است که روغن بذر کدو از گونه maxima نیز همانند روغن بذر کدو از گونه pepo برای برطرف شدن اختلالات ادراری انسان در بیماری هایی مانند مثانه بیش فعال موثر است.

2- ریزش موی آبرشندروژنتیک مردان:
در رت ها، روغن بذر کدو، 5-آلفا ردوکتاز را مهار و دارای اثرات آنتی آندروژنیک است. در یک کارآزمایی بالینی دوسو بی خبر تصادفی بمنظور بررسی اثربخشی و تحمل مصرف PSO برای درمان مردان مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک خفیف تا متوسط، 76 نفر به مدت 24 هفته، روزانه یک کپسول 400 میلی گرمی PSO یا دارونما را دریافت نمودند. تغییر در رشد موهای اسکالپ با 4 پیامد ارزیابی شد: ارزیابی عکس های کلینیکی استاندارد توسط یک محقق بی خبر از مطالعه، نمره ارزیابی خود بیمار، ضخامت موهای اسکالپ و تعداد موهای اسکالپ و عوارض جانبی گزارش شده در طول مطالعه ثبت شد. بعد از 24 هفته درمان، نمره گزارش بهبودی و نمره رضایت افراد گروه PSO بیشتر از گروه دارونما بود (p=0.013, 0.003). بعد از درمان گروه PSO نسبت به گروه دارونما، موهای بیشتری نسبت به ابتدای مطالعه داشتند (p<0.001). در پایان درمان، متوسط تعداد موها در گروه PSO، 40 درصد افزایش یافت در حالی که در گروه دارونما 10 درصد افزایش مشاهده شد (p<0.001). عوارض جانبی در دو گروه تفاوتی باهم نداشت.
کپسول نرم 390 میلی گرم پروستا باریج موجب بهبود عملکرد پروستات در هایپرپلازی خوش‌خیم پروستات(BPH)، می شود.

برای خرید و مشاهده پروستا باریج اینجا کلیک کنید.

References
1. M. Gossell-Williams, et al., J. Med. Food 2006, 9, 284.
2. H. Hong, et al., Nutr. Res. Pract. 2009, 3, 323.
3. Nishimura M, et al., J. Tradit. Complement. Med. 2014, 4, 72.
4. Y. H. Cho, et al., Evid. Based Complement. Alternat. Med. 2014, pp. 1-7.
5. A. D. Marderosian, J. A. Beutler. The review of natural products, 6th ed., Wolters Kluwer Health, 2010, pp. 1182-1185.